blog 3, de kersteditie
Door: harold
26 December 2015 | Colombia, Filandia
Alles is hier beter. De mussen zijn hier geel en niet saai, spreeuwen zijn groen, de bomen dragen hier mango's in plaats van eikels. Hier wél bergen ananassen en géén brandnetels. Hagedissen in plaats van pissebedden. Gewone stadsbussen zijn ware kunstobjecten, vrachtwagens zijn adembenemende monstertrucs. Er is hier zoveel te zien. Ik zit vaak met mn telefoon in de aanslag, voor een foto die al 80 keer is gemaakt. Hoe vaak ik hier niet filmpjes heb gemaakt en ingesproken voor m.n. Josephine en Evy, om mijn extatische verwondering te kunnen delen!!! Ik wil het allemaal vasthouden. Ik zal wel iets van een gen hebben dat hier erg past. Beetje kitsch, beetje corrupt, ik weet het niet.
Maar waarom een langer verblijf echt onmogelijk is, is het volgende.
Nou, er is iets erg mis met Studio Sport. Dat is verschríkkelijk!!! Ik zal de komende twee zinnen niet overdrijven. Tijdens elke minuut van het voetbalcommentaar worden 9 seconden ingeruimd voor een reclameboodschap (die met zóveel haast wordt ingesproken dat een boodschap van 15 seconden tóch net past), ongeacht de spanning van het moment. Dus terwijl een belangrijke vrije trap genomen gaat worden, hoor je welke Nivea-crème je moet nemen bij welke huidtype, en zie je de helft van het spelbeeld verdwijnen achter een fles badschuim. Zo, ik mag weer overdrijven. Maar écht, ik was verrast hoe gelukkig je je kunt voelen tijdens het eten van een ananas. Die zijn niet van deze aarde, zó lekker. Gewoon een hele, zo achter mekaar!!!
Kerst. Daar moeten we het toch even over hebben. Vooraf; mijn 'tekening' van kerst-hier wil op geen enkele manier de religieuze ernst voor sommige lezers schaden. Máár, het was een belévenis. Ik ben op kerstavond om 8 naar de kerk gegaan. Kiezen hoeft niet, er is er maar één. Op elk centraal plein van elk klein dorp (ik was in Filandia = Latijns voor Kind van de Andes) staat een trots gebouw, met veel bombarie van kleur en franje, echt een 'onze-kerk-is-echt-ónze-kerk-kerk'. Ik was die middag al even tussen de oefenende koorknaapjes (ze maakten pirouettes met hun jurkjes, net (als sommige) meisjes met hun eerste prinsessenjurkjes) in de kerk wezen rondneuzen. Ik maak het niet erger of grappiger dan het was ; daar lag porseleinen Jezus in een ballenbak! Maar ook een negroïde vrouwelijke verhangene aan het kruis, in een groen glitterrokje. Als calvinistische geïnteresseerde is het een feest van geenherkenning. Wat een vrijheid van interpretatie!! Maar goed. Chronologisch houden; later die avond teruggegaan naar het plein. Kerstavond bij 25 graden in een dorpje in de Andes; terwijl de rozestrikjes en witteschoentjes op het centrale plein, die ongemerkt trekjes van anarchie en massale dronkenschap begon te vertonen, stroomde de kerk vol. En ik mee. De kerk was pikkedonker, propvol mensen en slechts met kaarsjes (a 200 pesos) verlicht. Toen kwam de pastoor met de porseleinen Jezus boven zijn hoofd getild, geruisloos de kerk binnenschreiden. Ik kan niet anders zeggen; als een soort ET. Door de muziek/verlichting/planning kreeg het iets heel buitenaards. Zo groot als een 10-kilo-kindje, zweefde hij naar zijn plaats in een bedje stro, tussen wel 40 kerstballen; paars, rood, rose, oranje en groen, alles verlicht door flikkerende lichtjes. Inmiddels in de kerk deden kinderen tikkertje, werd er vol vuur gebeden, ge-smst, gezongen, geslapen en omhelst. Regelmatig werd er geklapt voor onszelf en voor kindje Jezus. Door de open deuren van de kerk klonk met regelmaat salsa-, marktkraam- en casinogeluiden. Deze mengden met Latijnse gebeden en de valse voorzanger. Net als ook de voortdurende wierookwalm de lucht moest delen met saté- en pizzageuren. Het was net alsof er geen gebouw stónd, alsof dit op het plein zich afspeelde....ook al door de voortdurende uitwisseling van publiek; schaarsgeklede app-ende kermismeisjes en grijze statige ouderen liepen in en uit. Mensen van het kaliber 'zwerver' deelden de bank met notaris en koffieplukker. Maar iedereen (ik deed mee, geheel onverwacht) knielde, prevelde Latijn mee. Ik moest zelfs lachen (stiekum) om de hoofd-koorknaap, (die overduidelijk bij ons een ADHD'er zou zijn), die dit werk blijkbaar niet wekelijks deed, getuige het grote aantal misverstandjes met de voorganger.
Moraal van het verhaal, wat iedereen anders ontgaat; het is hier zo losjes, zo kitsch, zo niet-strikt!!
Ik denk dat, ik wéét het niet.
Ik realiseer me steeds meer hoezeer ik een buitenstaander ben.
Ik spreek dan wat Spaans, ik stel bovengemiddeld veel vragen, zit bovengemiddeld veel te staren, lees de krant van hier en blijf relatief lang op één plek, maar hoe Hollands ben ik!! En hoe on-Colombiaans. (Die hele oorlog hier, die Farc, die drugs, die para's; dat heeft een wónden geslagen!!! Het erge is dat uit onderzoeken blijkt dat 52% vóór de vredesonderhandelingen zijn, maar ook 48% fel tegenstander....)
Open deur voor lezers, maar het treft me, zonder waarde verder. Dat is ook wel mooi; het wordt toch nooit wat, maar je er even in onderdompelen is heerlijk.
Ben ik wéér vergeten te schrijven wat ik hier heb gedaan; in Sapzurro heb ik echt een hele dag in t water gelegen mét duikbril. Een rog gezien van n meter doorsnee en nog 500 soorten andere koraalvissen!! In Panama geweest, tussen een kolonie gevluchte Cubanen. Uit een kokosnoot gedronken, veel fietskilometers gemaakt. Vele korte contacten met reizigers, sommige leuk. Nog meer met Colombianen, wat een prettig volk. Een airbnb-misser gemaakt, omdat de gastvrouw in mij een opvulling zag van haar lange lege dagen. Honderd gaten in mijn lijf, als gevolg van honderd steken van supermosquitos Een gecancelde parapente-sprong gemaakt (te weinig wind). Een ruzie met n mevrouw gekregen; ik had twee bananen gekocht. Ik zocht zoals ik hier dagelijks doe, naar een prullenbak. Mijn zojuist gekochte bananen waren verde, dat is onrijp. Mijn mond vol met vieze verde bananenpuree en twee voorlopig onnuttige bananen. Na een zoektocht over het dorpsplein met mondvol, heb ik geheel volgens Colombians gebruik, mijn bananen én mijn puree én de kassabon onder een auto geflikkerd. Komt mevrouw naar me toe met het bonnetje. Ik zeg, maar mevrouw, ik heb minuten lang geprobeerd een nette oplossing te zoeken, maar jullie hebben geen prullenbakken...Je moet het bonnetje in je broekzak doen, zegt ze. En de bananen dan, vroeg ik. Dat is onze cultuur, die mag je gewoon overal weggooien.
Op een paard gereden. Ik heb ontdekt dat mieren een eigen zagerij hebben, wanneer ze als kolonie bouwmaterialen nodig hebben; op één plek zijn honderden mieren bezig een bananenblad op maat te maken. Vijfduizend anderen vervoeren de stukjes van maximaal 1 cm2 naar de gewenste lokatie. Wie dat aanstuurt heb ik nog niet ontdekt. Ik vermoed dat ze het zonder beleidsmedewerkers afkunnen.
Ik mis vooral mijn kinderen. En jullie ook wel hoor, ook al lees je dat er niet in terug.
Foto's worden later geleverd. Daar heb ik mn jongere nigtje voor nodig. Leuk om Lisa maandag in Cali te treffen!!
Maar waarom een langer verblijf echt onmogelijk is, is het volgende.
Nou, er is iets erg mis met Studio Sport. Dat is verschríkkelijk!!! Ik zal de komende twee zinnen niet overdrijven. Tijdens elke minuut van het voetbalcommentaar worden 9 seconden ingeruimd voor een reclameboodschap (die met zóveel haast wordt ingesproken dat een boodschap van 15 seconden tóch net past), ongeacht de spanning van het moment. Dus terwijl een belangrijke vrije trap genomen gaat worden, hoor je welke Nivea-crème je moet nemen bij welke huidtype, en zie je de helft van het spelbeeld verdwijnen achter een fles badschuim. Zo, ik mag weer overdrijven. Maar écht, ik was verrast hoe gelukkig je je kunt voelen tijdens het eten van een ananas. Die zijn niet van deze aarde, zó lekker. Gewoon een hele, zo achter mekaar!!!
Kerst. Daar moeten we het toch even over hebben. Vooraf; mijn 'tekening' van kerst-hier wil op geen enkele manier de religieuze ernst voor sommige lezers schaden. Máár, het was een belévenis. Ik ben op kerstavond om 8 naar de kerk gegaan. Kiezen hoeft niet, er is er maar één. Op elk centraal plein van elk klein dorp (ik was in Filandia = Latijns voor Kind van de Andes) staat een trots gebouw, met veel bombarie van kleur en franje, echt een 'onze-kerk-is-echt-ónze-kerk-kerk'. Ik was die middag al even tussen de oefenende koorknaapjes (ze maakten pirouettes met hun jurkjes, net (als sommige) meisjes met hun eerste prinsessenjurkjes) in de kerk wezen rondneuzen. Ik maak het niet erger of grappiger dan het was ; daar lag porseleinen Jezus in een ballenbak! Maar ook een negroïde vrouwelijke verhangene aan het kruis, in een groen glitterrokje. Als calvinistische geïnteresseerde is het een feest van geenherkenning. Wat een vrijheid van interpretatie!! Maar goed. Chronologisch houden; later die avond teruggegaan naar het plein. Kerstavond bij 25 graden in een dorpje in de Andes; terwijl de rozestrikjes en witteschoentjes op het centrale plein, die ongemerkt trekjes van anarchie en massale dronkenschap begon te vertonen, stroomde de kerk vol. En ik mee. De kerk was pikkedonker, propvol mensen en slechts met kaarsjes (a 200 pesos) verlicht. Toen kwam de pastoor met de porseleinen Jezus boven zijn hoofd getild, geruisloos de kerk binnenschreiden. Ik kan niet anders zeggen; als een soort ET. Door de muziek/verlichting/planning kreeg het iets heel buitenaards. Zo groot als een 10-kilo-kindje, zweefde hij naar zijn plaats in een bedje stro, tussen wel 40 kerstballen; paars, rood, rose, oranje en groen, alles verlicht door flikkerende lichtjes. Inmiddels in de kerk deden kinderen tikkertje, werd er vol vuur gebeden, ge-smst, gezongen, geslapen en omhelst. Regelmatig werd er geklapt voor onszelf en voor kindje Jezus. Door de open deuren van de kerk klonk met regelmaat salsa-, marktkraam- en casinogeluiden. Deze mengden met Latijnse gebeden en de valse voorzanger. Net als ook de voortdurende wierookwalm de lucht moest delen met saté- en pizzageuren. Het was net alsof er geen gebouw stónd, alsof dit op het plein zich afspeelde....ook al door de voortdurende uitwisseling van publiek; schaarsgeklede app-ende kermismeisjes en grijze statige ouderen liepen in en uit. Mensen van het kaliber 'zwerver' deelden de bank met notaris en koffieplukker. Maar iedereen (ik deed mee, geheel onverwacht) knielde, prevelde Latijn mee. Ik moest zelfs lachen (stiekum) om de hoofd-koorknaap, (die overduidelijk bij ons een ADHD'er zou zijn), die dit werk blijkbaar niet wekelijks deed, getuige het grote aantal misverstandjes met de voorganger.
Moraal van het verhaal, wat iedereen anders ontgaat; het is hier zo losjes, zo kitsch, zo niet-strikt!!
Ik denk dat, ik wéét het niet.
Ik realiseer me steeds meer hoezeer ik een buitenstaander ben.
Ik spreek dan wat Spaans, ik stel bovengemiddeld veel vragen, zit bovengemiddeld veel te staren, lees de krant van hier en blijf relatief lang op één plek, maar hoe Hollands ben ik!! En hoe on-Colombiaans. (Die hele oorlog hier, die Farc, die drugs, die para's; dat heeft een wónden geslagen!!! Het erge is dat uit onderzoeken blijkt dat 52% vóór de vredesonderhandelingen zijn, maar ook 48% fel tegenstander....)
Open deur voor lezers, maar het treft me, zonder waarde verder. Dat is ook wel mooi; het wordt toch nooit wat, maar je er even in onderdompelen is heerlijk.
Ben ik wéér vergeten te schrijven wat ik hier heb gedaan; in Sapzurro heb ik echt een hele dag in t water gelegen mét duikbril. Een rog gezien van n meter doorsnee en nog 500 soorten andere koraalvissen!! In Panama geweest, tussen een kolonie gevluchte Cubanen. Uit een kokosnoot gedronken, veel fietskilometers gemaakt. Vele korte contacten met reizigers, sommige leuk. Nog meer met Colombianen, wat een prettig volk. Een airbnb-misser gemaakt, omdat de gastvrouw in mij een opvulling zag van haar lange lege dagen. Honderd gaten in mijn lijf, als gevolg van honderd steken van supermosquitos Een gecancelde parapente-sprong gemaakt (te weinig wind). Een ruzie met n mevrouw gekregen; ik had twee bananen gekocht. Ik zocht zoals ik hier dagelijks doe, naar een prullenbak. Mijn zojuist gekochte bananen waren verde, dat is onrijp. Mijn mond vol met vieze verde bananenpuree en twee voorlopig onnuttige bananen. Na een zoektocht over het dorpsplein met mondvol, heb ik geheel volgens Colombians gebruik, mijn bananen én mijn puree én de kassabon onder een auto geflikkerd. Komt mevrouw naar me toe met het bonnetje. Ik zeg, maar mevrouw, ik heb minuten lang geprobeerd een nette oplossing te zoeken, maar jullie hebben geen prullenbakken...Je moet het bonnetje in je broekzak doen, zegt ze. En de bananen dan, vroeg ik. Dat is onze cultuur, die mag je gewoon overal weggooien.
Op een paard gereden. Ik heb ontdekt dat mieren een eigen zagerij hebben, wanneer ze als kolonie bouwmaterialen nodig hebben; op één plek zijn honderden mieren bezig een bananenblad op maat te maken. Vijfduizend anderen vervoeren de stukjes van maximaal 1 cm2 naar de gewenste lokatie. Wie dat aanstuurt heb ik nog niet ontdekt. Ik vermoed dat ze het zonder beleidsmedewerkers afkunnen.
Ik mis vooral mijn kinderen. En jullie ook wel hoor, ook al lees je dat er niet in terug.
Foto's worden later geleverd. Daar heb ik mn jongere nigtje voor nodig. Leuk om Lisa maandag in Cali te treffen!!
-
26 December 2015 - 04:01
Lisa :
Lieve oom,
Tis elke keer weer een verademing om je blogs te lezen. Wat schrijf je leuk en wat klinkt Colombia fan-tas-tisch. Ik kan niet wachten tot maandag!! Tot snel :)
-
26 December 2015 - 09:32
Hans:
Harold wat een geweldig verhaal weer! Zo komt Colombia ook een beetje in osn aangeharkte bestaan binnen. Veel plezier nog.
-
26 December 2015 - 11:30
Frank Hoek :
Prachtig verhaal weer. Wanneer komt het boek uit? Geniet! -
26 December 2015 - 12:11
Coby:
Weer Schitterend verteld broer!!
Ben er bijna zelf bij
Net voorgelezen aan ma, ze is er niet mee eens dat je bananenschillen onder de auto flikkert -
26 December 2015 - 13:46
Ger:
Hey Harold. Weer genoten van je vertelkunst. T wordt tijd dat wij gaan boeken voor een reisje Colombia, denk ik. Veel plezier nog. Goeie jaarwisseling samen met Lies. Groet, Ger.
-
26 December 2015 - 13:47
Linda:
Hoi Harold,
Wat een genot om in Colombia Kerst te vieren.
Grappig om te lezen dat je daar geen prullenbak vindt. Ger en ik kwamen om in de prullenbakken in Bolivia. Het grappige (of juist niet) is dat de prullenbakken leeg bleven en alle het vuil op de grond er omheen te vinden was.
Lieve broer,
Geniet nog vooral lekker door en veel plezier me je lieve nicht -
26 December 2015 - 14:14
Ernestina:
Heej oompie,
Wat een leuk verhaal heb je weer geschreven!
En veel plezier met lies en geniet nog van je tijd in Colombia.
Liefs, Ernestina. -
26 December 2015 - 19:49
Caren:
Hee broer, weer leuk verslag!
Geniet van de laatste weken!!
-
27 December 2015 - 00:47
Laurentia:
en ik maar denken..... waar gaat dat naar toe maar.... -
29 December 2015 - 12:01
Jaap Van Rennes:
Leuk, Lisa en Harold, veel plezier samen! -
30 December 2015 - 11:27
Rhonda:
Ha broer, leuk om je kleurrijke verhalen te volgen en ik kijk uit naar je foto's! Veel plezier met Lisa. Er gaat morgen een vuurpijl voor jullie de lucht in. -
30 December 2015 - 13:05
Mirjam:
Lieve oom, wat een grappig en mooi verhaal! Ik vind het zo fijn zijn dat je een stukje Colombia-gen blijkt te hebben en het (daardoor?) zo naar je zin hebt. Het is je gegund! En oud en nieuw met Lies, ik ben jaloers! Have fun! Dikke kus mir -
31 December 2015 - 17:46
Simone:
Wat schrijf je toch geweldig!!! Heb weer genoten. Maak er maar een boek van, tekst en foto,s. Ik kijk er naar uit. En nog een paar jaar Harold dan ga je met je kinderen. Lijkt me geweldig. Heel veel geluk in het nieuwe jaar wens ik je toe, en nog veel ,kijken, en ,voelen, daar . Liefs Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley